கடவுளின் பாதையில்..

‘கலைத்துவிட முடியாத நிஷ்டையில் இருந்து அவர் இன்னமும் மீள எழாததால் அவரை மக்கள் விகாரையுடன் நிறுத்திவிட்டு அடிக்கடி சென்று தரிசித்து வந்தனர். நிஷ்டை கலைந்து நடமாடினால் இப்படித்தான் இருக்கும் என்று பார்க்க பிக்குகளை தோற்றுவித்தனர். இதனால், அவர்களையும் நிஷ்டை கலையாத மடத்திலேயே வைத்தனர். கலைத்துவிட முடியாத நிஷ்டை நிலையாத எய்துவிட அவர்களும் பிரயத்தனம் செய்தனர்.’
என்று சிந்தனை செய்தவாறு; அமைதியே குடிகொண்ட கண்களைக் கொண்ட அந்த மனிதர் அரச மரத்தை நோக்கி தன் கவனத்தைத் திருப்பினார்.
‘காற்றைக் கடவுள் வெற்றுக் கண்களுக்குப் புலப்படாத நீராக்கி அதனை போதி மரத்தினூடாக ஓட விடுவதால் எழும் சப்தமே போதி மரம் புன்னகைத்து நிற்கும் காட்சி’ என்று அவர் எண்ணிக்கொண்டார்.

இதனை நினைத்து ஒரு புன்னகையையும் வாயு மண்டலத்தில் உலவவிட்டார். அது நிஷ்டை கலையாத அவரின் முகத்தில் ஒட்டிக்கொண்டது. மக்கள் பக்தியுடன் கூறினர்.

‘சாது..சாது..சாது’

விகாரையை விட்டு வெளியேறிய அமைதியே குடிகொண்ட கண்களைக் கொண்ட அந்த மனிதர் விகாரையை உண்டியலைக் கண்டார். உண்டியலைச் சூழ விகாரைக்கு வரமுடியாதவர்கள் விட்டெறிந்த நாணயக் குற்றிகளையும் கண்டார். ‘கலைத்துவிட முடியாத நிஷ்டையை நாணயக் குற்றிகளின் சேர்க்கையினால் எழும் நாதத்தினால் கலைக்க இயலும் என்று நினைத்து என்றோ ஒரு நாள் கடந்துவிட்ட வரலாற்றின் ஒரு பக்கத்தின் வலது பக்க மேல் மூலையில் ஒருவர் செய்துவிட்ட முயறசியாக அது அமைந்திருக்க வேண்டும். கோடிக்கணக்கான நாணயக் குற்றிகளின் சேர்க்கை நாதம் இடிமுழக்கம் போல எழுந்து நிஷ்டையை கலைத்துவிடும் என்று எண்ணியிருக்கலாம்.’ என்று நினைத்துக் கொண்டார்.

சிதறிக்கிடந்த நாணயங்களை பொறுக்கி எடுத்தார். என்றுமே திறந்த வாயுடன் இருந்த உண்டியலில் போட்டுவிட நினைத்து அடி எடுத்து வைத்தார்.
பதபதப்பான ஒரு கரம் பற்றிப்பிடிக்க நின்றுவிட்டார். முதுமை ஏறிவிட்ட சாயம் போய்விட்ட ஒருத்தி. களங்கமில்லை என்பதற்காக வெள்ளையுடுத்திருந்தாh. கட்டை விரலும் சுட்டுவிரலும் அவரது கரத்தைப் பற்றியிருக்க ஏனைய விரல்கள் பற்றற்று நீண்டு வளைந்திருந்தது. நிஷ்டை நிலையில் இருப்பவரின் வலது கரமும் அப்படித்தான் இருக்கிறது என்பது சுருக்கென்று தோன்றி மறைந்தது.

‘மகன், மடியில் முடிஞ்சி வச்சிருந்த காசி தொலஞ்சிட்டுது. ஊருக்கு போகவேணும், பஸ்ஸ{க்கு காசில்ல, கொஞ்சம் காசி தாங்க மகன், ஆண்டவன் புன்னியம் தருவான்’
வசியம் செய்யப்பட்டவர் போல கையிலிருந்த காணிக்கைகளை அவரின் இரண்டு கைகளிலும் தினித்தார். அவளின் நன்றியை எதிர்பாராமல் திரும்பிய அவருக்கு கலைத்துவிட முடியாத நிஷ்டையில் இருந்தவரின் மயானக் கண்கள் மலர்ந்து மூடியதான உணர்வு ஏற்பட்டது. நிச்சயமாக கண்கள் திறந்தன என்று அவர் மனது சொன்னது. உள்ளிருந்து வந்த வார்த்தைப் பிரவாகம் மடையுடைத்த போது…

‘தெய்வமே! உன் நிஷ்டையை இப்படித்தான் கலைக்க வேண்டுமா?’

தன் இரு கைகளையும் உயரத் தூக்கி கை கூப்பினார். பின்னால் இருந்து யாரோ தட்டுவது போன்ற ஓரு உணர்வு.

‘இஞ்ச உள்ள போய்க் கும்புடு, பைத்திக் காரனைப் போல ரோட்டில நின்டு கத்துறாய். போ போ வழியில் நின்டு ரோட்ட மறிக்காத’
என்று நகர்ந்தார். ஒரு காவல் அதிகாரி.
அமைதியே குடிகொண்ட கண்களைக் கொண்ட அந்த மனிதர் திரும்பிப் பார்த்தார். கலைத்துவிட்டதாகத் தோன்றிய நிஷ்டை கலைக்க முயடியாததாக மாறிவிட்டதாகத் தோன்றியது.

இரண்டு அடிகள் சென்றுவிட்டு கடைசியாக திரும்பிப் பார்த்தார். யாரோ சிந்திய புன்னகை நிஷ்டை கலையாத அவரின் முகத்தில் முட்டி மோதி ஒட்டியிருக்க வேண்டும்.
மக்கள் சொன்னார்கள்.

சாது…சாது… சாது..

சுபம். மங்களம்.
2004.04.02
..........................................................
இக்கதை ஜாமிஆ நளீமிய்யாவின் மாணவர் சஞ்சிகையான ‘ராபிதா கலமிய்யா’ என்ற சுவர்ப் பத்திரிகையில் வெளியானது.

பிரபஞ்ச மீட்சி

…இப்படியாகத்தானே அந்த நாய்க்கு நீர் புகட்டியதற்காக அந்தப் பெண் சுவனாதியை அடைந்தார். என்று அந்த மகான் கூறிமுடித்தார்.

வரலாற்றின் சிடுக்குகளில் நுழைந்து எப்போதுமே பயணம் செய்ய பிரியம் கொண்ட ஸ்மீற இந்த சம்பவம் பற்றி ஆய்வதற்கு ஆர்வம் கொண்டான். வரலாற்றின் திரும்புகையினை மறுக்கும் அவன் ஒரு தொகுதி நிகழ்வுகளின் மீள் திரும்புகையினை மட்டுமே நிகழ்வதாக உறுதியாக நம்பினான். அதை வெளியிட தைரியம் இல்லாததால் அதை யாரிடமும் சொல்லவில்லை. வரலாறு என்பது காலம் மற்றும் நேரத்துடன் இணைத்துச் சொல்லப்படுவதால் திரும்பவும் அதே காலமும் நேரமும் திரும்ப முடியாது என்பது அவனது வாதம். இதனால் புதிய சகத்திரத்தில் இம்மாதிரி நிகழ்வுகள் நடந்து அவை சுவனபதி முன்னறிவுப்புக்கான தகுதியை பெற்றிருக்கக் கூடுமா என்ற அவனது தேடுகைக்கு பதில் நீண்டகாலம் கழித்துக் கிடைக்கலாம் என்று அவன் நம்பினான். அந்த நம்பிக்கைக்கு அவனது பூமி சாஸ்திர ஞானத்தை மேற்கோள் காட்டி அது பாலைவனமாகி வருவதாகவும் சொன்னான். ஆனால், அவனது இக்கருத்துக்களை சுவடிகளில் பதிந்து பின்னால் வரலாற்று மாணவர்களுக்கு கொடுக்க அவனுடன் துணைக்கு யாரும் இருக்கவில்லை.
இந்த சம்பவங்களை தனது ஏடுகளில் பதிந்துள்ள புலவர்களும் அந்த சம்பவம் குறிப்பாக எந்த நிலத்தில் நடந்தது என்று குறிக்கவும் இல்லை. அந்த சம்பவங்களை தன் சகாக்களுக்கு சொன்ன முஹம்மத் பின் அப்துல்லாஹ் என்ற நாமம் கொண்ட தூதரும் அது பற்றிக் குறிப்பிடவில்லை. இதனால் சம்பவம் பொய்க்கவும் வாய்ப்பில்லை. அந்த இடம் பூமியில் எங்காவது ஒரு இடத்தில் இருக்க வேண்டும் என்பது ஸ்மீறவின் அதீத நம்பிக்கை.
தன் பயணப் பொதிகளைக் கட்டிக்கொண்டு மத்திய கிழக்கின் பாலை நிலங்களில் அந்த பாழடைந்து போன கிணற்றினை தேடியலைய ஆரம்பித்தான். தன்னை, அழைத்து வந்து பாலைநிலத்தில் விட்டுவிட்டுப் போவதற்கு முன் அவனது பயண வழிகாட்டி அது வடக்கே இருக்கலாம் என ஹேமம் தெரிவித்தான்.

அந்தக் குறிப்புகளுடன் வடக்கு நோக்கி நாற்பது பேரீத்தம் பழங்களும் மூன்று தோற் பைகளில் ஹாஜர் என்ற ஸ்திரீ தன் புத்திரரான இஸ்மாயீலுடன் நீரைத் தேடியலைந்த பொழுது இறைவனின் அனுக்கிரகத்தால் தோற்றம் பெற்ற ‘ஸம் ஸம்’ சுனையில் படித்த நீரையும் எடுத்துக் கொண்டு தன் பயணத்தை ஆரம்பித்தான்.
பயணிக்கத் துவங்கிய மூன்றாவது நாளில் ஒரு ஈத்தம் புற்றின் அருகில் பாலை நிலத்து ஸர்ப்பங்களை தேடியலைந்து கொண்டிருந்த ஒரு தூர்ந்து போன பர்பர் இனத்தவனை அவன் சந்தித்தான். தனது பயண நோக்கத்தை அவனிடம் சொன்னான். அந்த பர்பர் இனத்தவன் சொன்ன தகவல்கள் அவனுக்கு மேலும் ஆர்வத்தைக் கொடுத்தன. மூன்று தலைமுறைகளுக்கு முந்திய தனது முப்பான் அப்படியான ஒரு கிணற்றில் நீர் அருந்தியதாகவும் அந்த நீரின் அனுக்கிரகத்தால் அவரும் சுவனபதியை அடைய வேண்டும் என்றும் சொன்னான். அவனின் நம்பிக்கையின் சரிபிழையினைத் திருத்துவதற்கு ஸ்மீறவுக்கு நேரம் இருக்கவில்லை. ஆனால், அந்த கிணற்றின் இருப்பு மட்டும் மேலும் அவனுக்கு உறுதியானது.

நாற்பது பேரீத்தம் பழங்களும் நீரும் முற்றுப் பெற்ற பயணத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்த ஒரு நாளில் அவனுக்கு களைப்பு மேலிட்டது. கானல்நீரின் பின்னால் அவன் ஓடிக்கொண்டிருந்தான். இத்தனை நாட்கள் கடந்த பின்னும் அந்த கிணற்றின் இருப்பில் அவன் கிஞ்சிற்றும் ஐயம் கொள்ளவில்லை. பாலைவனப் புயல் அவன் மீது மண்ணை வாரியிறைத்து விட்டிருந்தது. தாக மிகுதியால் அவன் நாக்கை தொங்கப் போட ஆரம்பித்திருந்தான். அவன் போகும் திசையின் எதிர்த்திசையில் நிழல்; சரியத் தொடங்கிய பொழுதுகளில் அவனால் தொடந்தும் நடக்க முடியாது போனது. ஒரு நிலையில் அவன் தன்னிலை மறந்து வீழ்ந்தான். உலகமே அவன் முன் இருண்டு போனது.
அவன் கண்ணில் நீர்த்துளிகள் விழுந்தோடியது. கண்களை திறக்காமலேயே தண்ணீர் தண்ணீர் என்று புலம்பினான். அவனது நாவில் நீர் நிறைந்திருந்தது. பால் குடித்த குழந்தையாக கிறங்கிக் கிடந்தான். அப்போதுதான் அவனுக்குப் பொறி தட்டியது. தான் உயிருடன் இருப்பதாகவும் தனக்கு ஒருவர் நீர் கொடுத்திருக்க வேண்டும் என்றும் விளங்கியது.

சட்டெனக் கண் விழித்தான். சூரியன் ஈட்டியளவு உயரத்தில் மறைந்து கொண்டிருந்தது. தன்னைச் சூழ ஆள் அரவம் இல்லாது கண்டு வியந்தான். அவன் பார்வை இத்துப் போன எலும்புகளில் வீழ்ந்தது. அந்த எலும்புகளுக்குள் ஒரு காலுறையினைக் கண்டான். அந்தக் காலுறையினைத் தொட்டுத் தூக்கினான். கைகள் குளிர்மை கண்டன. உற்றுப் பார்த்த போது அது ஈரளிப்பாக இருந்தது.

விரிந்த பாலைநிலத்தின் நெத்திப்பொட்டாக நின்றிருந்த அவன் தன் ஆய்வின் முடிவை எட்டிவிட்டதாக எண்ணினான். இன்றும் ஈரளிப்புடன் இருக்கும் காலுறையும் இத்துப்போன நாயின் எலும்புகளையும் வைத்து தனது ஆய்வின் முடிவை உலகத்துக்குச் சொல்லலாம் என்று எண்ணினான்.

கற்பனையில் திளைத்த அவனது கரத்தில் இருந்த காலுறை சிறுபிள்ளையாக நழுவியது. பூமியினுள் சட்டெனப் புகுந்து கொண்டது. அவன் மணல் பூமியை தோண்ட ஆரம்பித்தான். காலுறை சண்டுபோல பூமியினுள் அகப்படாது சென்று கொண்டிருந்தது.
பின்னொரு நாளில் ஸ்மீறவின் புகைப்படத்துடன் பிரசுரித்து ஒரு பத்திரிகை செய்தி வெளியிட்டிருந்தது.

…நண்டாக மறைந்து சென்று அந்தப் பெண்ணின் காலுறை பாலைநிலத்தில் பரிதவித்து நிற்கும் ஒரு ஜீவனை காக்க மீண்டு வரலாம். பாவப்பட்ட ஒரு ஜீவன் மீது ஒரு பெண் காட்டிய கருணைக்குக் கிடைத்த வெற்றிஅ து. இந்த அகிலத்தின் மீட்சிக்கு அடுத்த ஜீவன்களில் காருண்யம் கொள்ளல் அவசியம்.

…முற்றிற்று…



இக்கதை ஜாமிஆ நளீமிய்யாவின் மாணவர் சஞ்சிகையான ‘ராபிதா கலமிய்யா’ என்ற சுவர்ப் பத்திரிகையில் வெளியானது

நித்திய புறப்பாடு

உயிர் ஜீவன்களை மட்டுமே சுமந்து செல்லும் சுழல் இயந்திரத்தின் ஒரு கம்பாட்டுமென்டில் என்னுடைய பெட்டிபடுக்கைகளுடன் சென்று கொண்டிருந்தேன்.
என்னுடைய கம்பாட்மெண்டில் அமர்ந்திருந்வர்கள் அதிகம் பேசிக்கொள்ளவில்லை. எனக்கு முன்னிருந்த பிரயாணி தனது இருக்கையில் இருக்கவே சிரமப் பட்டுக்கொண்டிருந்தார். அவருடைய முகத்தில் அந்த அங்கலாய்ப்பு முடிவிலியாக வளைந்து நெளிந்துகொண்டிருந்தது.
-‘நீங்கள் வேண்டுமானால் என்னுடைய இருக்கையில் இருக்கலாம்’ என்றேன்.
--‘…….’
---‘அது முடியாது’ என் அருகில் இருந்தவர் சொன்னார்.
தன் பாட்டில் எதிர்ப்புறம் திரும்பியிருந்த அவர் எதையோ வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.
---‘அது முடியாது’
-‘ஏன்’
---‘தெய்வ சங்கல்ப்பம்’
-‘பைத்தியம், முட்டாள்தனம், நானும் படித்தவன்தான். இப்படி இருப்பதால்தான் நாமெல்லாம் சோம்பேறிகளாக இருக்கின்றோம்….முதலில் முயற்சி, மறுபடியும் முயற்சி, இறுதியில்தான் தெய்வ சங்கல்ப்பம்’
---‘அதெல்லாம் தனியுலகம்’
-‘அதனை என்னால் ஏற்க முடியாது, நிச்சயம் மனித முயற்சிக்கு ஒரு பெறுமானம் இருக்க வேண்டும்’
---‘உன்னுடைய கருத்துக்கள் மிக அந்நியமாக உள்ளது’
-‘இல்லை, நானோ என்னுடைய கருத்துக்களோ அந்நியமானவை அல்ல’
---‘நீ உன்னைத் திருத்திக்கொள்ளும் கணங்கள் உன்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருக்கின்றன. இக்கணத்த பயணத்திரளில் அந்நியப்பட்டு நிற்கும் நீயும் இதில் இணைந்துகொள்வாய்’
மறுபடியும் நான் முன்னிருந்தவரைப் பார்த்தேன். அசௌகரியத்தின் முடிவிலிகளில் அவர் தொடர்ந்தும் தண்டவாளக் குற்றிகள் போல அடுக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்தார்.
அருகே காலியாய் இருந்த இடத்தைச் சுட்டிக்காட்டிய நான்..
-‘என்னுடைய இடத்தில்தான் வந்து அமர முடியாதென்றால் ஏன் நீங்கள் இந்த இடத்தில் அமரக்கூடாது?’
கேட்கக் கூடாத, பேசக்கூடாத வார்த்தையை உமிழ்ந்தவனைப் போல அனைவரும் என்னை உற்றுப் பார்த்தார்கள். ‘மனிதர்கள் தாம் அறியாதவற்றின் எதிரிகள்’ என்ற பழமொழியை என் மனதில் நினைவு படுத்திக் கொண்டேன்.
---‘உமக்கு முறையான அறிவுறுத்தல்கள் கிடைக்கவில்லை போலும்’
எனக்கு ஆத்திரம் பொத்துக்கொண்து வந்தது. இத்தனை வருட காலமும் நான் கற்ற கல்வியை ஒரு சம்மட்டியாக மாற்றி அவர் மண்டையில் அடிக்க வேண்டும் போன்றிருந்தது.
---‘நீ இன்னும் உன்னைப் புரிந்து கொள்ளவேயில்லை’ என்றார் என் அருகில் இருந்தவர்.
-‘ஜயா!, நீங்கள் ஏன் என்னையே பகைக்கிறீர்கள். நானும் உங்களைப் போலவே ஒரு பயணி, என் இடம் வரும் வரையில் இந்த வண்டியில்தான் பணயிக்க வேண்டும். ஒரு மனிதனுக்கு நல்லது செய்ய நினைத்தது ஒரு தவறா?’
---‘செய்ய வேண்டிய இடங்களில் செய்ய வேண்டும், இப்போதல்ல’ என்று சொல்லிய அவர் தொடர்ந்தும் எதிர்ப்புறம் திரும்பி தன் சோலியில் கவனம் கொண்டார். நானும் என்னையே சாந்தப்படுத்தியவனாக சற்று தூங்கலாம் என்று நினைத்தேன். அத்தருணம் நான் இருந்த கம்பாட்டுமெண்டில் புதிதாக ஒரு மனிதர் வந்தார். என் முன் காலியாக இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டார். அவர் என்னைப் பார்த்து எதையோ சொல்ல வருபவர் போல எழுந்து வந்து என் அருகில் இருந்த யன்னலைத் திறந்தார்.

“இந்தப் பெயருடைய ஸ்திரீக்கும் இந்தப் பெயருடைய தந்தைக்கும் பிறந்தவனாகிய நீ சாந்தப்பட்ட ஆத்மாவாக மாறிவிடு, உன் இரட்சகன் ஒருவன், அவனே அல்லாஹ{. உன் தலைவர் முஹம்மது. உன் இரட்சகன் யாரென்றும் உன் தலைவர் யாரென்றும் கேட்பவர்களிடம் இதைச் சொல்லிவிடு”

என்ற அசரீரிகள் ஒலித்தன.
நான் புதினப்பட்டேன். என் அருகில் இருந்தவரைப் பார்த்தேன்.
---‘இந்த வண்டியில் ஏறியதும் நீயும் இப்படிச் செய்திருந்தால் இப்படிச் சொல்லுமாறு உன்னையும் கேட்டிருப்பார்கள்……இனியாவது புரிந்துகொள்,
…நீ நித்திய புறப்பாட்டில் இருக்கின்றாய்'

..........முற்றிற்று...........

இந்தக் கதை ஜாமிஆ நளீமிய்யாவின் மாணவர் வெளியீடான 'ராபிதா கலமிய்யா' என்ற சுவர்ப்பத்திரிகையில் வெளியானது.